ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ≠ ΔΥΣΗ + ΑΜΝΗΣΙΑ = ΚΑΦΡΙΛΑ

Δηλώνει κοσμοπολίτης. Μαγαζάκι του Life style στα Χανιά, παιδιά μαντράχαλους που μια ζωή «σπουδάζουν» στην Αγγλία και με κάθε ευκαιρία ψώνια στο Λονδίνο... Συνάλλαγμα βγαίνει έξω για να γεμίσουν τα ράφια εντόπια και ό,τι εισπράττει ο «κοσμοπολίτης» συμπολίτης μας αδειάζει "εκτόπια" σε Βρετανικά πανεπιστήμια, Ηigh Street και διαδυκτιακές αγορές.

Απ' την άλλη, στραβοφορεμένα καπελάκια και φαρδιά παντελόνια έτοιμα να πέσουν με τα χιπ-χοπ κουνήματα. Αμερικανάκια σε κάποια γειτονιά του Harlem, ίσως; Αλλά όχι, πρόκειται για Ελληνόπουλα στην ιστορική πλατεία της Τριμάρτυρης. Εξ άλλου, το δρώμενο όλο και πιο αρμονικά δένει με τα ξενόγλωσσα γκράφιτι στους τοίχους. Υπάρχουν και σχολές όπου διδάσκεται το είδος - κάτι σαν να πληρώνει ένας αμερικάνος για να μάθει το παιδάκι του Ζεμπέκικο... το αποτέλεσμα του οποίου θα ήταν εξ ίσου γελοίο.

Δεν λέω, το να επιδιώκει κανείς να μοιάσει σε κάτι καλύτερό του οδηγεί κάπου. Όπως έλεγαν και οι παππούδες μας, εξ άλλου, «Με τον καλλιά σου κάτσε και νηστικός σηκώνου....» Αλλά το να γίνεσαι μία πτωχή απομίμηση του χειρότερού σου, είναι τουλάχιστον γελοίο... Επειδή, λοιπόν, ο σύγχρονος Ελληνισμός τώρα και αρκετά χρόνια, στην προσπάθειά του να μοιάσει παραδέρνει στην γελοιότητα αιμορραγόντας οικονομικά και πολιτισμικά προς την Δύση, καιρός είναι να αξιολογήσουμε αυτό προς το οποίο οδεύουμε, σε σχέση με αυτό που έχουμε αποποιηθεί.

Προσεγγίζοντας το θέμα αλληγορικά, ίσως και γίνει πιο κατανοητή η κατάστασή μας:

Εάν συμφωνήσουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ως οντότητα και προσωπικότητα το σύνολο της βιωματικής και εμπειρικής του ΜΝΗΜΗΣ, θα πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε ότι αυτός που έχει διανύσει με σωματική υγεία και πνευματική διαύγεια τα στάδια της ανάπτυξής του, υπερτερεί ποιοτικά έναντι κάποιου που έχει στερηθεί κάτι αντίστοιχο. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ποιότητα ενός πολιτισμού εναπόκειται στην ΜΝΗΜΗ του. Ο Ελληνικός αναγνώρισε τον ρόλο της μνήμης ως προϋπόθεση για να διαμορφωθεί κάποιος πολιτισμός, προσωποποιώντας αυτήν ως την Τιτανίδα Μνημοσύνη, μητέρα των 9 Μουσών αντιπροσωπεύουσες όλα τα πολιτισμικά στοιχεία, από την ποίηση και την μουσική (παράγωγό τους) έως και την αστρονομία και τον θεσμό των Μουσείων, όπου εναποτίθεται η μνήμη του παρελθόντος.

Το ότι ο δικός μας πολιτισμός αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του Δυτικού κόσμου οφείλεται στο ότι πρόλαβε να βιώσει όλα τα στάδια της ενηλικίωσής του, από την παιδική ηλικία έως το βαθύ γήρας, ανομοίως με όποιον άλλο πολιτισμό που προέκυψε από την επιρροή του δικού μας:

Αρχαϊκή εποχή = Παιδική ηλικία. Όπως ένα παιδί παρατηρεί, παίζει, τρέχει και πλάθει τους ήρωες των ονείρων του, έτσι έπαιξε και ο Ελληνισμός με τους ήρωες και το πάνθεον του Ολύμπου κατά την Ηρωική εποχή. Εξ άλλου, η ίδια λέξη 'θεός' προέρχεται από το 'θέειν', που σημαίνει κινούμαι γρήγορα, τρέχω. (έχοντας επιβιώσει σήμερα στο βοήθεια, ευθεία κλπ) Μελετώντας τις κινήσεις του όμορφου κόσμου που τον περιέβαλλε, ο Έλλην έβλεπε θεούς και ήρωες να τρέχουν παντού, και αντιθέτως με τις τερατομορφίες άλλων πολιτισμών, τους απέδωσε ανθρώπινες μορφές. Σε αυτήν την παιδικότητα αναφαιρόταν ο Αιγύπτιος ιερέας όταν βλέποντας τον ενθουσιασμό του Σόλωνα για αναζήτηση είπε το περίφημο: «Ὦ Σόλων, Σόλων, Ἕλληνες ἀεί παῖδές ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν», δηλ. «Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά και δεν υπάρχει κανένας γέροντας Έλληνας».

Κλασσική εποχή = η απόλυτη εκδήλωση του σφρίγους και του έρωτος της νιότης. Όπως ένας έφηβος μαθαίνει το σώμα του και εκτονώνει τις ορμές του, έτσι εκφράστηκε και ο Ελληνισμός με τους γυμνικούς αγώνες και αναγνώρισε τον πρωταρχικό ρόλο της ενωτικής δύναμης, αυτήν του Έρωτος (χιλιετίες πριν το διαπιστώσει ο Φρόυντ!). Η ζωτικότητα της Ελληνικής νεότητος, όπως εκφράστηκε κατά αυτή την εποχή τόσο σε λόγο όσο και σε μάρμαρο είναι τέτοια, που ακόμη κάνει την υφήλιο να αναστενάζει όπως έναν γέροντα που νοσταλγεί την ομορφιά της νιότης του... Και δη τους λαούς που ουδέποτε την γεύτηκαν, καθιστώντας αυτούς άρπαγες των γλυπτών μας για να συμπληρώσουν το κενό...

Ελληνιστική εποχή = Μέση ηλικία. Όπως κάποια στιγμή ένας πλέον ώριμος άνθρωπος, έχοντας απομυθοποιήσει την αφέλεια και τις αχαλίνωτες ορέξεις της νεότητος, στοχάζεται και απαριθμεί τα πεπραγμένα του νεανικού του βίου, μετά από τις κτίσεις του Αλεξάνδρου, ο Ελληνισμός συσσώρευσε τα έργα του σε βιβλιοθήκες (όπως αυτή της Αλεξάνδρειας), και δια των στοϊκών, υιοθέτησε έναν οικουμενικό ρόλο που επεκτεινόταν πέραν των εθνικών του συνόρων. Αυτό βέβαια, προετοίμασε το έδαφος για το επόμενο στάδιο :

Tο Βυζαντινό γήρας. Ο Αμερικανός διανοούμενος Oliver W. Holmes κάποτε είπε το σοφό: «Ο άνθρωπος δεν σταματάει να παίζει επειδή γερνάει, αλλά γερνάει επειδή σταματάει να παίζει». Το κλείσιμο των Ολυμπιακών αγώνων και των φιλοσοφικών σχολών από τον Θεοδόσιο σηματοδοτεί αυτό το γήρας του Ελληνικού κόσμου. Και όπως ένας γέροντας ρέπει προς κάποια μεταφυσική σωτηρία και προς τον δογματισμό, έτσι και κατ' αυτή την Πρωτοχριστιανική Περίοδο, η ερμηνεία του θείου υφίσταται μία μετάλλαξη. Παύει να θέει, να κινείται. Με το θρησκευτικό «μπόλιασμα» του Ιουδαϊσμού, αυτό που κάποτε ερωτοτροπούσε στην φαντασία των Ελλήνων, τώρα πλέον τοποθετείται στον ουρανό ως κριτής και τιμωρός...

Αυτή η παθητικότητα έπαψε να παράγει «Λεωνίδες» και ήρωες που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα βάρβαρα φύλλα που κατέκλυσαν τον Ελλαδικό χώρο. Πως αλλιώς; Τότε, τα Ελληνικά νιάτα είτε μόνιαζαν σε μοναστήρια, είτε ήσαν παπαδοπαίδια (όπως μαρτυρά και το πρόθεμα Παπα- σε τόσα επίθετα ακόμη και σήμερα)... Αλλά και παρά ταύτα, υπήρχε αρκετή εναπομένουσα πολιτισμική μνήμη στους Έλληνες λογίους που μετανάστευσαν στην Βόρεια Ιταλία ώστε να μεταλαμπαδευτεί κάποιο φως. Εξ ου και η 'Αναγέννηση' που συμπίπτει με την πτώση της Βασιλεύουσας.

Πολλοί λένε ότι δώσαμε το φως στην Δύση χωρίς να κρατήσουμε ούτε ένα κεράκι. Μακάρι να ήταν έτσι, επειδή αν η Δύση είχε εκπολιτστεί πραγματικά Ελληνικά, με την «ξενομανιακή» μας προσπάθεια να μοιάσουμε στους Δυτικούς θα είχαμε ξαναλάμψει... Όμως, εάν και η μετάγγιση του Ελληνισμού προς την Δύση πέρασε και τις δύο φορές από την Ιταλία (πρώτα Π.Χ. από την Ρώμη και μετά Μ.Χ. από την Φλωρεντία), το Ελληνικό πνεύμα και ψυχή ουδέποτε υιοθετήθηκε - παρά μόνο ένα κακέκτυπο του Ελληνικού σώματος, που ξενίζει εκεί όπως και τα γλυπτά του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο.

Κι αυτό, επειδή ο Δυτικός πολιτισμός στερήθηκε δύο βασικά στάδια αυτούσιας ανάπτυξης: την παιδική και εφηβική ηλικία (για να επανέλθω στην αλληγορία μας). Επιτρέψετέ μου, λοπόν, να συνεχίσω την μεταφορική/ιστορική προσέγγιση για να κατανοήσετε τί εννοώ, αλλά και τους λόγους που ο κόσμος μας είναι καταδικασμένος να χάσει την "ανθρωπιά" του, τον Ελληνισμό του.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όταν τα αγράμματα Λατινικά φύλλα που ήλθαν σε επαφή με τον Ελληνικό κόσμο κατά το στάδιο της ημιβαρβαρότητος ήσαν ως "νήπια" που κλήθηκαν να κατανοήσουν έναν πολιτισμό που είχε ήδη συσσωρεύσει άφθονο υλικό σε βιβλιοθήκες και σε τρόπο ζωής. Ο Λατίνος ήταν σαν να είχε αφεθεί ελεύθερο ένα τετράχρονο να παίξει στο Άντρον ενός μεσήλικα... Η μετάβαση ήταν τραυματική. Το Ελληνικό θέατρο αντικαταστάθηκε από τις σφαγές στα Κολοσσιαία, την θέση του φιλοσοφικού συμποσίου με το νερωμένο κρασί πήρε η Λουκούλλεια κραιπάλη, ενώ εκεί που οι Έλληνες έβλεπαν στην φύση θεϊκά Τεμένη, οι Ρωμαίοι συμπεριφέρθηκαν με ατιμωρησία, ερημοποιώντας περιοχές και αφανίζοντας ζώα σε αρένες αιματοχυσίας.Όσο για την τέχνη, εκεί που οι Έλληνες έβλεπαν 'αγάλματα' (από το αγάλομαι) που καταπράυναν την ψυχή στην θέασή τους, οι Ρωμαίοι έβλεπαν ακινησία, στατικότητα = Statua.

Όπως ένας ακαλλιέργητος νεόπλουτος ρίχνεται στην κατανάλωση, σαν τον "κοσμοπολίτη" μας, ο Ρωμαίος είδε High Street στα Βόρεια, και με το σπαθί επέβαλλε τον «πολιτισμό» του σε πρωτόγονους πληθυσμούς όπως αυτών των Γερμανικών φύλλων, των Γαλατών και Βρεττανών. Αυτό που ακολούθησε ήταν τραγικό, και συνετέλεσε όχι μόνο στην πτώση της αυτοκρατορίας, αλλά και στο τέλος μίας ελπίδας για την ορθή εξέλιξη του ανθρωπισμού, όπως την οραματιζόντουσαν αργότερα οι μελετητές της Ελληνικής φιλοσοφίας, στην Δύση.

Εάν το γήρας κατέφτασε στον Ελληνικό χώρο μετά από χιλιετίες πολιτισμού, στην Ευρώπη, ο θρησκευτικός δογματισμός έκανε την εμφάνισή του μόλις σε μερικούς αιώνες μετά από τις κτίσεις των Ρωμαίων. Και ενώ η επίδραση της Ελληνικής φιλοσοφίας είχε καταστήσει σχετικά ομαλή την μετάβαση προς τον Χριστιανισμό στον Ελλαδικό χώρο, το ίδιο δεν ίσχυε για την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ιερά Εξέταση, τα καψίματα μαγισσών και οι Σταυροφορίες που αιματοκύλισαν Ανατολή και Δύση ήταν η απόρροια εθνών που ουδέποτε καλλιέργησαν κάποια αυτούσια πολιτισμική μνήμη για να κατανοήσουν τις χριστιανικές γραφές που θα μετρίαζαν τέτοιες εξάρσεις. Χωρίς το γλωσσο-πνευματικό υπόβαθρο, η σύγχυση ήταν ανυπόφορη. Πως να αναπτύξουν ανθρωπιστικούς θεσμούς που θα απέτρεπαν απολυταρχικά καθεστώτα, που κάποια στιγμή κορυφώθηκε στο σημερινό αδηφάγο τραπεζικό σύστημα;

Αλλά τι ανθρωπιστικό θα μπορούσε να τίξει ένας οργανισμός που ουδέποτε γεύτηκε τα νιάτα και συνεπώς τον έρωτα για την ζωή, όπως το μαρτυράει και η απουσία της λέξης 'έρωτας' σε όλες τις Ευρωπαικές λαλιές;

Σήμερα, αξιολογώντας την Δύση, το μόνο που μπορούμε να θαυμάσουμε είναι ένα Ελληνικό σώμα, πάνω στο οποίο βασίστηκε η τεχνολογική και επιστημονική της πρόοδο. Όσο για το πνεύμα, με μερικές εξαίρεσεις, πάντα υπήρχε ένδεια. Από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό, έως και τον Αμερικανό Gore Vidal, δεν υπήρξε ένας διανοούμενος που να μην εξέφρασε την δυσαρέσκειά του για την κακώς εννοούμενη αναπτυξιακή τροπή της Δύσης και τον θαυμασμό του για το Ελληνικό πνεύμα που ουδέποτε κατάφεραν να υιοθετήσουν οι συμπατριώτες τους.

Όταν, φερ' ειπείν, ρωτήθηκε ο Αδριανός γιατί αγάπησε τόσο τους Έλληνες, αυτός είπε "Επειδή είναι ο μόνος πολιτισμός που ξέφυγε από τον τερατισμό".... 2.000 χρόνια αργότερα, ο Αμερικανός συγγραφέας Henry Miller επισκέφτηκε την προπολεμική Ελλάδα. Έχοντας γνωρίσει τους Έλληνες, εμπνεύστηκε τον "Κολλοσό του Μαρουσίου", όπου κάνει λόγο για κάποια ελπίδα σωστής ανθρώπινης ανάπτυξης εφόσον υπάρχουν Έλληνες... Όταν επέστρεψε στην Αμερική, βλέποντας την αντίθεση, επέκρινε την τροπή που είχε πάρει η γενέτειρά του γράφοντας το βιβλίο "Ο Κλιματιζόμενος Εφιάλτης"...

Εάν τα στοιχεία των προπολεμικών Ελλήνων είχαν εντυπωσιάσει τόσους ξένους επισκέπτες στην Ελλάδα, αυτό οφειλόταν στο ότι είχαν επιζήσει μέσα από τις παραδόσεις και δη την Ελληνική γλώσσα. Εκεί είχε εναποθέσει η Μνημοσύνη το Ελληνικό πνεύμα και ψυχή που ουδέποτε κατέφτασαν στην Δύση. Και εκεί βρίσκεται το εληξίριο της νεότητος του Ελληνικού πολιτισμού. Εξ άλλου, το είχε πει και ο Αντισθένης 2000 χιλιετίες νωρίτερα: 'ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ' δηλαδή, η σοφία επιτυγχάνεται μελετώντας τις λέξεις.

Παρά τις προσπάθειες αξιόλογων Δυτικών λογίων να εμποτίσουν τις γλώσσες τους με Ελληνικά λήμματα, αυτά λειτούργησαν ηχητικά αντί εννοιολογικά στον γενικότερο βαρβαρόφωνο πληθυσμό, καθώς απουσίαζαν τα Ελληνικά παράγωγα στις γλώσσες αυτών.

Όταν, φερ' ειπείν, ταυτίζεις το "Άρειος" με ψηλούς, γαλανομάτες Γερμανούς για να κατακτήσεις τον κόσμο, το κάνεις επειδή δεν έχεις εννοιολογική πρόσβαση στα παράγωγα του προθέματος 'αρ' που σημαίνει 'γη', όπως δηλώνει και η πρώτο-ελληνική λέξη «άρουρα» - «καλλιεργήσιμη γη», από το αρ 'γη' και το 'ουρ' (πρόθεμα του ουρανού, του οποίου νερό την καθιστά γόνιμη). Διόλου τυχαίως, λοιπόν, «αρουραίος» ονομάζεται ο μυς που τρυπώνει στην «άρουρα» σε αντίθεση με τον μικρότερο «ποντικό» (τον «θαλασσινό» μυ, δηλαδή) που τρύπωνε στα καράβια και ταξίδευε στον 'πόντο' (θάλασσα). Με άροτρο οργώνει την γη ο γεωργός, και μετά τον κάματο αράζει (κάθεται επί της γης). Ο 'αρ' έχων είναι 'άρχων', καθώς μόνο όσοι είχαν γη θεωρούντο 'άρχοντες'. «Άριστος» μπορεί να είναι μόνο αυτός που ορθώς 'ίσταται' επί της γης και «άρσις» μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν κάποιος πατάει γερά επάνω της. Ωστόσο, ό, τι 'μονιάζει' με την γη επιφέρει «αρ-μονία», ενώ "πάτημα γερό" στα επιχειρήματά του πρέπει να έχει κάποιος ώστε με «άρα» να συμπεράνει. Και επειδή μόνο η τελεσφόρος Γαία παρέχει συνθήκες για ζωή, δυνατά, αρτιμελή παιδιά γεννάει - και μόνο ό, τι είναι άρτιο καλά κρατάει...

Συμπέρασμα: Άρειος=δυνατός είναι αυτός που αντλεί δύναμη από την δική του γη, και όχι ο «επαρμένος» που δεν πατάει σε αυτήν και την σπαταλάει σε άλλα εδάφη, όπως και ο προαναφερόμενος «κοσμοπολίτης» μας.... Η οικονομία και ο πολιτισμός σου ευδοκιμούν μόνον όταν 'νέμεσαι' τα του οίκου σου στον τόπο σου, και ό, τι περισσεύει εξάγεις για να εισάγεις αυτό που σου λείπει.

Άρα, η δική μας δύναμη, φίλοι μου, εναπόκειται στην μνήμη που περιέχει η γλώσσα μας και ο πολιτισμός μας. Μαθαίνοντας στα παιδιά μας να αναδιφούν τις έννοιες στα φορτισμένα με σοφία λήμματα θα μπορούσαμε να στελεχώσουμε την χώρα μας με ό, τι καλύτερο: Έλληνες, με κριτική σκέψη που αγαπούν την γνώση. Τότε ίσως πάψουμε να χρησιμοποιούμε οξύμωρες φράσεις όπως «σχολάω από το σχολείο». Μπορεί κάποιος να 'σχολάσει' από την 'σχόλη'; Εφόσον η λέξη 'σχολείο' προέρχεται από την «σχόλη» (ανάπαυση), από μόνη της η λέξη καθορίζει τον τρόπο με τον οποίον διδάσκουμε, αλλά και ανατρέφουμε.

Το σκηνικό των ελληνοπαίδων που κόπτονται να «μοιάσουν» σε πρότυπα ενός πρόωρου γερασμένου κόσμου, είτε ροκάροντας, είτε χορεύοντας χιπ χοπ στις πλατείες μας, πρέπει να μας προβληματίσει ως προς τι σύνθεση του ανθρωπίνου είδους θα θέλαμε για τον τόπο μας - έναν τόπο που κάποτε παρήγαγε αγάλματα πάνω στα πρόσωπα των οποίων αναγνώριζε κανείς την απόλυτη ευπρέπεια.

Η λέξη "μόρφωση" θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει από μόνη της. Όπως ο γλύπτης πιάνει την άξεστη πέτρα και της δίνει εκλεπτυσμένη "μορφή" αφαιρώντας το ακατέργαστο υλικό, έτσι και η παιδεία πρέπει να αφαιρέσει την "ανιστορικότητα". Αφαιρουμένης της "αξεστιάς" αναδύεται ο "δια-μορφωμένος", καλλιεργημένος άνθρωπος. Κι αν το εργαλείο του γλύπτη είναι το σκαρπέλο, αυτό της παιδείας είναι η Ελληνική γλώσσα, που ανέκαθεν διαχώριζε τους Έλληνες από τους "βάρβαρους", των οποίων οι λαλιές κάποτε εκπολιτίστηκαν από ελληνικά λήμματα φορτισμένα με εννοιολογική μνήμη.

Εξ άλλου, τι άλλο είμαστε εκτός από ένα απαύγασμα μνήμης; Μόνο αυτή καθορίζει την ποιότητα κρίσης για να 'διακρίνουμε' και να αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις... Ελλείψει αυτής, μια ζωή θα ονειρευόμαστε Λονδίνα και ψώνια στο High Street για να συμπληρώνουμε εφήμερα το κενό.

Απευθυνόμενος στους δασκάλους, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα σβήσετε το τελικό 'ν' από το άρθρο 'στον' πριν το ουσιαστικό 'Φάρος' ή κάποιον απαρχαιωμένο (κατά τους μεταρυθμιστές) δίφθογγο επειδή έτσι το θέλουν κάποιοι επιβεβλημένοι κανόνες, αναλογισθείτε την πράξη σας. Εάν 'ασκείτε' το 'δίδειν', όπως εξ άλλου το λέει η ίδια λέξη 'διδάσκω', γιατί να παίρνετε αντί να δίνετε; Γιατί να αφαιρείτε την Ελληνική Μνήμη;

Δεν είναι υπέρτατη ειρωνεία να φονεύεται η μνήμη στην χώρα που κάποτε την θεοποίησε και να έχει γεμίσει ο Ελλαδικός χώρος με αμόρφωτους πτυχιούχους... Μήπως το σύστημα τώρα και 35 χρόνια κόπτεται να δημιουργήσει κάποια ομογενοποιημένη συνείδηση υπαγορευόμενη από μία συνθηματολογική λογική τύπου 'τσακίστε τους φασίστες', όποτε κάποιος εκφράζει την αγάπη του για την γλώσσα και τον πολιτισμό μας; Μήπως αυτοί που μας προτρέπουν να αγκαλιάσουμε 'διαφορετικότητες' θέλουν να χάσουμε την δική μας;
Κλείνοντας, αναρωτιέμαι.

Ποία θα είναι η συνέπεια της γλωσσο-πολιτισμικής μας α-μνησίας; Εάν η υψηλή σύνθεση των προγόνων μας θεοποίησε την Μνήμη ως την Τιτανίδα Μνημοσύνη, η δική μας αποσύνθεση τί αλλο θα μπορούσε να γεννήσει εκτός από την 'Κάφρια' (εκ της 'Καφρίλας', δηλαδή...);

Πως θα την προσωποποιούσαν, άραγε, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...; Από τον αχαλίνωτο πιθηκισμό της νεολαίας μας και τα "ντακαντουκάδικα" στις παραλίες όπου φιγουράρουν φουσκωτοί και τατουάζ..., έως και τα δημοσιο-υπαλληλίστικα έδρανα της Ανωτάτης Εκπαίδευσης όπου παρελαύνουν αιώνιοι κότσοι ατημέλητων φοιτητών και "προοδευτικών εκπαιδευτικών»... την θεά Κάφρια κουτουλάμε παντού.

OΜΙΛΙΑ Π. ΖΑΧΑΡΙΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΑ» 22/3/2014

Και γι αυτό, όπως πάντα, κλείνω με τον νεο-εθνικό μας ύμνο....

ΚΑΦΡΙΛΑ
Σκισμένα τζιν ακριβοπληρωμένα, που ούτε λέτσοι θα φορούσαν...Αξύριστ-ατημέλητοι με κότσους και τσουλούφια,σκουλαρήκια, τατουάζ, φιγουράρουνε στην πλαζ...Ανέραστα μπακούρια, γεροντοκόρες μεσ' την φούρια,αγάπη ψάχνουν σε ΤV... μα καταλήγουν μοναχοί.Άτεκνοι συνταξιούχοι, Δημοσίου προνομιούχοιπαίζουν Λόττο, παίζουν τάβλι, το αργόσχολο σουραύλι...Νέα παιδιά που μακαρίζουν Αμερική, και πιθηκίζουν...Πέφτουν των τα παντελόνια. (Κανείς τους δεν δουλεύει)Είναι ξένα τα γκαρσόνια!Μασημένη τους τροφή... του μπαμπά το μαγαζί.Όλο "selfies" για "τσεκ ιν" προτεταμένες γλώσσες,Τρίχα ψάξε, δεν θα βρεις... ξεπουπουλιασμένες κλώσσες.Ακουστικά στα αυτιά και βλέμματα χαμένα,μια ζωή "σπουδάζουν" κι ονειρεύονται τα ξένα.Μα κι αν όλοι σπουδαγμένοι, πες μου, που οι μορφωμένοι...;Σαν τα στόματα ανοίγουν και τα πάντα γύρω θίγουν,μαλλιαρή λαλιά αρθρώνουν... Χωρίς τα 'νι' και 'σίγμα' τους, οι λέξεις μαραζώνουν.Της Ελλάδος; Της Ελλάδας! Σαν να λες της "φασολάδας..."Greeklish πάντα στην γραφή! Και η γλώσσα; Σαν πορδή:"Γουάο, φίλε! Ο μι τζι! Κουλ ο τύπος! Face τζι τζι!""Διαπολιτισμικά" πια τα σχολεία... συ τί θέλεις ιστορία;Δασκαλίσκοι μας διαβάζουν ότι "γάτες και πουλιά μονιάζουν..."Όλοι κι όλα είναι ίδια, μέσ' στην στάνη σαν τα γίδια!Αντιρησίας είσ' εσύ; Βούλωσέ το "ρατσιστή"!Αντιρατσιστικούς ψηφίσαν νόμους. Θα σου στείλουν κι αστυνόμους!Τί μας λες; "Ελληνισμός"; Αυτό κι αν είναι "Φασισμός"!Τους προγόνους σαν 'παινέσεις, ετοιμάσου να πονέσεις...Τούρκος, Σλάβος, ό,τι νά 'ναι! Μη πεις "Έλλην"... Θα σε φάνε!"Πατριώτη" αν σε πούνε, κάλιο μάτια να σου βγούνε"Ρετσινιά" είναι μεγάλη! Θα σου σπάσουν το κεφάλι...!Το "διαφορετικό" να αγκαλιάσεις! Το δικό σου να ξεχάσεις!Νεοταξίτης ενταγμένος, μπαίνεις μόνο αλεσμένος.Βάσει "τύπων" πια η σκέψη! Φαντασία; Έχει στερέψει...Το ποτάμι δεν γυρίζει - το νερό δεν καθαρίζει!Κι αν τα βλέπεις άνω κάτω, μπες κι εσύ να πιάσεις πάτο.Βάλε κρίκο και στην μύτη για ... γεώτρηση στην κύτη.Ροκ, ρέιβ, σόουλ και ποπ! Τζαζ, προγκρέσιβ και χιπ χοπ !Άνευ Μούσας "μουσική...", πάνω κάτω η κεφαλή!Άνα χείρας το σφηνάκι για να "ρίξεις" γκομενάκι...Γεροροκάδες τσακισμένοι, αριστερίσκοι βολεμένοι,χέρι χέρι gay parade... Λεμονάδα; Lemonade!Μαλλιαρή ψευτοκουλτούρα, κι εκδηλώσεις με μαστούρα...Τσιγαράκι, εσπρεσάκι, σαγιονάρες στο παπάκι...με εξέχουσα κοιλία, αμιγής γελοιογραφία!ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!Τί κι αν ζω στην χώρα του φωτός; Τώρα πια αλλοδαπός!"Πώς καταντήσαμε έτσι;" Μερικοί θ' αναρωτιέστε...Κι όμως, όλα εξηγούνται αν τους μύθους δεν βαριέστε!Αν Οδύσσεια θυμάστε, για την Κίρκη να διαβάσ'τε.Οι συντρόφοι του Οδυσσέα μπεκροπίνανε παρέα...ΤΟΥΣ ΕΠΟΤΙΖΕ Η ΚΙΡΚΗ ΜΕ ΚΡΑΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΛΗΘΗ.ΠΩΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΧΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΙΑ ΕΞΕΡΑΣΑΝΜΕ ΜΥΑΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟΥΣ...ΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.

-Του Παναγιώτου Τερπάνδρου Ζαχαρίου_