Η "ΧΡΗΣΙΜΗ ΒΙΑ" ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ

Ένας λόγος που είμαι κατά του προπηλακισμού οποιουδήποτε δημοσίου προσώπου, πέραν του ότι είναι ένδειξη ότι η κοινωνία μας αποκτηνώνεται όταν μέλη της χτυπούν όποιονδήποτε, και πόσο μάλλον έναν ηλικιωμένο, είναι ότι δίνεται βήμα στον κάθε πολιτικάντη, αλλά και σε κάθε βραδύνουν, να αποκτήσει ψευδεπίγραφο κύρος αναγγέλλοντας με στεντόρεια φωνή σε τηλεοπτικά παράθυρα κοινότοπες πλέον φράσεις όπως «καταδικάζω την βία απ' όπου κι αν προέρχεται», «η βία είναι φασισμός», «δεν υπάρχει χρήσιμη βία» και κάθε σχήμα ξύλινου λόγου που λειτουργεί ως φίμωτρο κάθε αντίστασης κατά της πραγματικής βίας που υφίσταται η κοινωνία και το έθνος μας. Στην περίπτωση πολλών πολιτικών που προπηλακίζονται, ενίοτε οι ίδιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της χειροδικίας που προκαλούν οι ίδιοι στου εαυτούς των, όπως συνέβη και πρόσφατα εν Θεσσαλονίκη. Αλλά όπως και να έχει, η χειροδικία μετατρέπει το θύμα σε μάρτυρα, ανεβάζοντάς του και τα ποσοστά δημοφιλίας, ασχέτως αν ως άνθρωπος μπορεί να είναι το χείριστο είδος στην πολιτική ζωή του τόπου, κι ας κατάγεται από ιστορική οικογένεια...

Με αυτό κατά νου, τις προάλλες έκανα μνεία στον Εθνικό μας Ύμνο όπου η λέξη «βία» στο «σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετρά την γη» είναι αρρήκτως συνυφασμένη με την έννοια της Ελευθερίας, αλλά και απαραίτητο όπλο, όταν επιβάλλεται από την συλλογική συνείδηση ενός έθνους, ως γενεσιουργός δύναμις κάθε μεγάλης αλλαγής.Αναφερόμενος στην λέξη «βία» όπως λειτουργεί εντός του Εθνικού μας Ύμνου, αρκετοί αναδυόμενοι από την μνημοκτόνο παιδεία των τελευταίων 40 ετών έσπευσαν να με διορθώσουν, διατεινόμενοι ότι κατά τους λεξικογράφους, αλλά και κατά την διδαχή τους στο σχολείο, ο Διονύσιος Σολωμός δεν εννοεί βία, αλλά «βιασύνη,» επειδή η λέξη τονίζεται στο άλφα ως «βιά». Μα ο τονισμός, σκέφτηκα αλλάζει σε πολλές λέξεις εντός της δημοτικής, όπως το «σχολειό,» αντί το «σχολείο,» φερ' ειπείν. Αλλά και μικρός, δεκαετία '60, θυμάμαι ότι όλοι μας τραγουδούσαμε τον Εθνικό Ύμνο τονίζοντας το γιώτα. «Και με βία μετράει την γή...»

Και η φαντασία μου μη δυνάμενη να φιλοξενήσει την εικόνα μίας μάχιμης Ελευθερίας να «βιάζεται» για κάποιο ραντεβού κρατώντας ένα σπαθί με «κόψη τρομερή», αποφάσισα να διεξάγω την δική μου έρευνα, η οποία, πιστεύω, ρίχνει φως σε στρεβλώσεις τόσο στον τρόπο που διδάσκονται οι Ελληνοπαίδες τα τελευταία χρόνια την ιστορία τους, όσο και στην βία που υφίσταται η γλώσσα και η ιστορία μας, με θύμα την συλλογική εθνική μας μνήμη, άνευ της οποίας οδηγούμεθα σε λανθασμένες επιλογές πολιτικών ανδρών σπιθαμιαίων αναστημάτων να ηγηθούν της χώρας μας.

Κατόπιν αυτής της αναζητήσεως, διαπίστωσα ότι η λεξικογραφία αυθαιρέτως παραποιεί την έννοια του συγκεκριμένου στίχου του Εθνικού μας Ύμνου, ο οποίος, αν μελετήσουμε τις πηγές, στην πραγματικότητα μας λέγει ξεκάθαρα ότι η θεά Ελευθερία που στέκεται με το σπαθί και την φοβερή του κόψη είναι έτοιμη να ασκήσει ΒΙΑ ώστε να ελευθερώσει το έθνος από τα δεσμά της Τυραννίας. Και η ΒΙΑ διαγράφεται στην όψη της που με βιά μετράει την γη!Εδώ, λοιπόν, όχι μόνον θέλω να αποκαλύψω την λεξικογραφική αυτή αυθαιρεσία με αποδείξεις, αλλά θα εστιάσω και στην μυθο-φιλοσοφική προσέγγιση της Βίας αυτής καθ' αυτής που όχι μόνον λειτουργεί ως αναπόσπαστο και πολύτιμο κομμάτι του κάθε πολιτισμού αλλά και ως γενεσιουργός δύναμις που δικαιώνει τον Ηράκλειτο που παρατήρησε ότι «Πόλεμος Πατήρ Πάντων». Από τις βίαιες συγκρούσεις των Ελλήνων με τους Πέρσες ανέκαμψε η Αθήνα και έχτισε τον Παρθενώνα της με τα λάφυρα του πολέμου. Το πρώτο λογοτεχνικό έργο του δυτικού πολιτισμού, η Ιλιάδα, εμπνεύστηκε από την βία του πολέμου μεταξύ Ελλήνων και Τρώων.

Και το πιο οξύμωρον; Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης, ο Χριστιανισμός, απαίτησε βία δια της Σταυρώσεως του Χριστού ώστε να ολοκληρωθούν οι «προφητείες» που θα τον έχριζαν Σωτήρα για να εγκαθιδρυθεί, χωρίς να αναφερθώ στις βίαιες διώξεις των μη Χριστιανών που ακολούθησαν από τους ίδιους τους Χριστιανούς, με την Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία ως κορυφαίο θύμα των. Η τεχνολογία που επενδύθηκε στην βία δια της ατομικής βόμβας έδωκε ώθηση στην τεχνολογία που σήμερον σώζει ζωές...Και για να «τελεσιδικήσει» το θέμα με το τί εννοούσε ο Σολωμός έρχεται να ενισχύσει την θέση μου η Ελληνική μυθολογία, η οποία, όπως επανειλημμένως έχω τονίσει, είναι προσωποποιημένη επιστήμη εννοιών, όπως και ο Εθνικός μας Ύμνος, εξ άλλου.

Οι Έλληνες πρόγονοί μας προσωποποίησαν την Βία ως θεότητα που μαζί με τα αδέλφια της Κράτος, Ζήλος και Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα. Η συγγένεια των τεσσάρων αυτών στοιχείων δεικνύει ότι η ισχύς, στο όνομα του Κράτους, η σφοδρή επιθυμία, στο όνομα του Ζήλου και ο εξαναγκασμός στο όνομα της Βίας είναι αρρήκτως συνδεδεμένα με την αδελφή τους την Νίκη.Η σοφή αυτή προσωποποίηση ξεκαθαρίζει ότι άνευ βίας, έστω και μετέωρη απειλούσα, δεν υπάρχει η Κραταιά Νίκη που Επιθυμεί αυτός που θέλει να κυριαρχήσει επί μίας δυσάρεστης καταστάσεως.

Κατά τον μύθο, η Βία και τα αδέλφια της ήσαν μόνιμοι συνοδοί του θεού των θεών Διός ακόμη και εν καιρώ Ειρήνης. Την τιμή αυτή απέκτησαν αφότου είχαν πολεμήσει στο πλευρό του κατά την Τιτανομαχία. Και αυτό δηλώνει ότι το μαχητικό πνεύμα πρόθυμο να ασκήσει βία συνοδεύει κάθε εξουσία, όπως το όπλο του αστυφύλακος.

Και μάλιστα, ο Αισχύλος, στην τραγωδία του Προμηθεύς Δεσμώτης, παρουσιάζει την Βία και το Κράτος ως υπηρέτες και πιστούς εκτελεστές του Διός, να βοηθούν τον Ήφαιστο να δέσει τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου. Και πραγματικά, πόσο διαχρονικός μπορεί να είναι ο Αισχύλος, όταν επαληθεύεται κάθε φορά που το κράτος ασκεί βία για να καταστείλει κάθε αντίσταση, όπως τελευταία που χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ κατά τις δημοπρασίες περιουσιών πτωχοποιημένων Ελλήνων.Οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν πολιτισμικώς και επιστημονικώς και χάραξαν το ηρωικό τους κύρος μέσα από την βία, και για αυτό, έως τις μέρες μας η υφήλιος ολόκληρη όταν φέρει κατά νου την αρχαία Ελλάδα, πριν από τους φιλοσόφους μας, φέρει την εικόνα των Ελλήνων οπλιτών να σχηματίζουν φάλαγγες κατά κάθε βάρβαρου επιδρομέως. Εδώ ακόμη και το Χόλιγουντ αποκομίζει κέρδη από τις φάλαγγες των Σπαρτιατών μας.... Και η φάλαγγα τότε κέρδιζε επειδή είχε πειθαρχία στον συνασπισμό της και κυρίως μόχλευση. Οι οπλίτες που την συγκροτούσαν πατούσαν δυνατά στην γη τους με δυνατά γυμνασμένα πόδια που θα έσπρωχναν και θα διέλυαν τα τάγματα των βαρβάρων που επιβουλεύοντο την ιερή τους γη.

Όμως, θλιβερή είναι η αλήθεια που επισήμανε ο ορκισμένος εχθρός της επανασύστασης του νεο-Ελληνικού έθνους, ο Βυζαντινολόγος Τζέικομπ

Φάλμεραϋερ, ο οποίος στα βιβλία του "Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους" και "περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που γράφτηκαν την δεκαετία του 1830, υποστήριξε ότι οι Έλληνες εξαφανίστηκαν από προσώπου γης όταν απώλεσαν την τέχνη του σπαθιού (δηλαδή της βίας) και για να αποφύγουν την στράτευση, κλείστηκαν στα μοναστήρια. Ενώ χρησιμοποιήθηκαν ξένοι μισθοφόροι για να φυλάττουν τα σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Και αυτό ως συνέπεια επέτρεψε την αθρόα έλευση βάρβαρων φυλών να εγκατασταθούν στον Ελληνικό χώρο. Με λυπεί που διαπιστώνω ότι κάλλιστα θα μπορούσε να μιλάει για εμάς σήμερα.

Τα σημερινά μοναστήρια, φίλοι μου, είναι τα Πανεπιστήμια του εσωτερικού και του εξωτερικού και ο Δημόσιος τομέας, ενώ οι μοναχοί είναι οι αιώνιοι φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ριψάσπιδες που εγκαταλείπουν την χώρα στις ορέξεις των εχθρών.
Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, αντί να στοχεύουν στον φυσικό θάνατο των εναπομεινάντων βληθέντων, τώρα και σαράντα χρόνια, στοχεύουν στον πνευματικόν μας θάνατο, αναθεωρώντας την Ελληνική γλώσσα και την διδαχή της ιστορίας στα σχολεία μας. Βλέπετε, είμαστε περισσότερο πολύτιμοι ως λοβοτομημένοι ζωντανοί από ότι νεκροί επειδή έτσι θα στηρίζουμε για πάντα την εξουσία του επιτιθέμενου τοποθετώντας Μπουτάρηδες παντού....Και εφόσον σήμερα, η βία έχει αλλάξει όψη, οι προπηλακισμοί σε προδότες είναι ανούσιοι. Και αυτό, επειδή πρωτίστως πρέπει να ασκήσουμε βία στους εαυτούς μας ώστε να ξυπνήσουμε. Αν δεν επιστρέψουν τα «σπουδαγμένα» μας νιάτα στην χώρα μας, αν δεν πάρουμε τις δουλειές των λαθρομεταναστών στα χέρια μας, αν δεν αποκεντρωθούμε από τις μεγαλουπόλεις μας, αν δεν ξαναπατήσουμε στην γη μας έστω και ξυπόλυτοι, και κυρίως αν δεν επικεντρωθούμε στην πρωτογενή μας παραγωγή για να αποκτήσουμε κάποια στιγμή δική μας νομισματική ισχύ, απλώς θα παραμείνουμε ζωντανοί νεκροί.
Και αυτή η βία φίλοι μου, ουδέποτε θέλει προκύψει εκ της πολιτικής Βούλησης, αλλά εκ της λαϊκής. Ακούγομαι οπισθοδρομικός; Μα φυσικά. Είμαστε ο μόνος λαός, που για να πάει μπροστά πρέπει να κάνουμε χιλιάδες βήματα πίσω, για να πατήσουμε εκεί από όπου μας σήκωσαν οι Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που μας κατέστρεψαν. Με ένα πλεονέκτημα, όμως. Διαθέτουμε τόσους εξειδικευμένους σπουδαγμένους στο εξωτερικό που εμείς σπουδάσαμε, ώστε εάν δώσουμε κίνητρα για την επιστροφή τους, δεν υπάρχει όριο στο τί μπορούμε να καταφέρουμε ενωμένοι κάτω από ένα κοινό όραμα.
Κι αυτά σας τα λέγει κάποιος που προ πολλά χρόνια άφησε ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον στο εξωτερικό και που επέστρεψε απένταρος στην γενέτειρά του όπου δημιούργησε στον ιδιωτικό τομέα προσφέροντας και θέσεις εργασίες στην χώρα του.

Και θα ήθελα να κλείσω με την έρευνα την οποίαν διεξήγαγα, γύρω από το λήμμα «ΒΙΑ» ώστε να φωτίσω το ψέμα που διδάσκεται στα σχολεία μας τώρα και 40 χρόνια.
Διασταυρώνοντας το λήμμα βία και τα παράγωγά του σε αρκετά λεξικά παλαιοτέρων και νεοτέρων εκδόσεων, στα νεότερα γίνεται λόγος για την έννοια της βιασύνης στο λήμμα «βιά» όταν η βία τονίζεται στο άλφα. Και όντως, βρήκα μερικά παραδείγματα στο λεξικό του Δημητράκου όπου αυτό ισχύει, όπως στο «ο παπάς με βιά τα λέει επειδή έχει κι άλλη βάπτιση», η «πάει με βιά και χάνεται στον δρόμο». Εν τούτοις, όμως, στο λεξικό "ΠΡΩΪΑΣ" του 1933, ανακάλυψα μία καταχώρηση κάτω από την λέξη «βία» όπου το "βιά" με τονισμό στο άλφα ξεκάθαρα σημαίνει "βία" στην παροιμία: "και την βιάν ο Θεός την έδωκε" = δηλαδή, η βία είναι πολλάκις αναγκαία και επιτρεπόμενη εκ του θείου νόμου" Άρα, η μεταφορά του τονισμού την εποχή του εθνικού μας ποιητού έφερε και τις δύο έννοιες, αυτήν της βίας και της ταχείας ορμής, της σφοδρότητος, όπως στο παράδειγμα «η βιά του νερού χάλασε τον δρόμο», και αναλόγως με το περιεχόμενο εναλλάσετο η ερμηνεία.

Στην περίπτωση του Εθνικού μας ύμνου, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία για το τί εννοούσε ο Διονύσιος Σολωμός, όχι μόνον ένεκα του περιεχομένου, αλλά επειδή στο αρχικό του χειρόγραφο η λέξις βία τονίζεται πάνω από το γιώτα.
Και με αυτόν τον τονισμό που προσδίδει ξεκάθαρα την έννοια της «βίας» τυπώθηκε η πρώτη παρτιτούρα του Εθνικού μας Ύμνου στο Λονδίνο το 1873. Το αρχείο είναι διαθέσιμο σε PDF του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης: https://digital.lib.auth.gr/record/132856?ln=el

"Βία," λοιπόν, απαιτεί η Ελευθερία, κατά τον Σολωμό, αν και στα σχολικά τραγουδάκια και στα σημερινά έντυπα τονίζεται στο άλφα κυρίως για το μέτρο.

Αναφερόμενος στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, η λέξις «βιά» δεν έχει δική της καταχώρηση, αλλά είναι βολικά σφηνωμένη κάτω από το λήμμα «βία» με υποσημείωση που του αποδίδει την αυθαίρετη έννοια της «βιασύνης» στο περιεχόμενο του Εθνικού μας Ύμνου.
Υποπτεύομαι ότι αυτό ίσως και να έχει εφαρμοσθεί τεχνηέντως επειδή το θέμα του Εθνικού ύμνου θεωρείται "εύφλεκτο" σε αυτό το σημείο που μας παραπέμπει στην βία εάν θέλουμε να αντισταθούμε σε κάποια τυραννική εξουσία...

Αν και η λέξη βία δεν περιορίζεται πάντα σε ωμότητες, όπως και στην φράση «ανωτέρα βία» που αναφέρεται σε βίαιες καταστάσεις που περιορίζουν τις επιλογές μας, ο Εθνικός μας ποιητής παρουσιάζει μία Ελευθερία που κρατάει το σπαθί με την κόψη την τρομερή και που φέρει την όψη που δηλώνει ότι είναι έτοιμη να το χρησιμοποιήσει κι όλας, να ασκήσει βία για να εξασφαλίσει την ελευθερία της. Δεν «βιάζεται» να πιάσει κάποιο λεωφορείο...Όλα αυτά δεν αναφέρονται στα λεξικά μας, αλλά και ούτε στα σχολικά μας βιβλία. Προφανώς, η Τυραννική εξουσία έχει παρεισφρήσει τώρα και πολλά χρόνια σε αυτά με τους δικούς της "αναγνωρισμένους" ακαδημαϊκούς που τα αποκρύποτουν.

Χωρίς σημεία αναφοράς αντιστασιακών διδαγμάτων στην γλώσσα του και στον πολιτισμό του, όπως και η αντιστασιακή στάση μίας Ελευθερίας έτοιμη να ασκήσει βία όταν αυτή απειλείται, ένας λαός μετατρέπεται σε ένα ασπόνδυλο, χειραγωγίσημο μόρφωμα που θα έχει απωλέσει κάθε ίχνος ανάτασης, αντίστασης και εθνικής αξιοπρέπειας.

Η άσκηση βίας τιμά τον πολιτισμό μας και επιτάσσεται μόνον όταν υπάρχει εθνική ομοψυχία κατά ενός τυραννικού καθεστώτος όταν όλες οι άλλες μεθόδοι (αυτές του εκλέγειν, του διαλόγου και της διπλωματίας) έχουν εξαντληθεί και απειλείται η ακεραιότης της κοινωνίας και του έθνους. Και όχι, δεν ασκείται, με προπηλακισμούς κατά ραμολημέντων που ακροβατούν στην άνοια του μισελληνισμού. Κάτι τέτοιο θίγει τον πολιτισμό μας.Κλείνοντας, προτείνω, λοιπόν, να υιοθετήσουμε το βίαιο ύφος της θεάς Ελευθερίας και με «κόψη» της Ελληνικής μας νοήσεως να ορμίσουμε στην χώρα μας, να επαναφέρουμε την μνήμη στα παιδιά μας, να επανακτήσουμε τις κοινότητες των χωριών μας, να πονέσουμε μαζί και να πάρουμε την γη μας πίσω.
Αυτή είναι, φίλοι μου η χρήσιμη και δημιουργική βία. Η αυθυποβολή του δημιουργικού πόνου με στόχο την ανάταση, την αριστεία.

-Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου- 26/05/2018