Η ΖΩΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΑΝΘΡΩΠΩΝ

«Κύριε, εσείς πιστεύετε στην μετεμψύχωση;» με ρώτησε τις προάλλες μία μου μαθήτρια ορμώμενη από ένα κείμενο που είχε διαβάσει για την Ινδουιστική θρησκεία.

«Τι να σου πω, Μαράκι. Όλα είναι πιθανά. Ακόμη και ο Πλάτωνας κάνει αναφορά στα μεταβατικά στάδια που πρέπει να περάσει η ψυχή για να επανασυνδεθεί με την ουράνιά της προέλευση. Οι Ορφικοί και ο Πυθαγόρας επίσης κάνουν μνεία στην διαιώνιση της ψυχής από σώμα σε σώμα.»

Η απάντησή μου προφανώς δεν ικανοποίησε το ερευνητικό πνεύμα της μαθήτριάς μου, η οποία συνέχισε: «Μα κύριε, πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο όταν προ μερικές χιλιετίες υπήρχαν μόνο μερικά εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη και τώρα υπάρχουν πάνω από έξι δισεκατομμύρια; Από πού εισήχθησαν όλες αυτές οι ψυχές;»

Με άφησε άφωνο η λογική της παρατήρηση, αλλά προτού καν προλάβω να την επεξεργασθώ, πετάγεται ο Βασίλης με μία εξ αιθρίας απάντηση που κατατρόπωσε όλους μας: «Εγώ ξέρω! Παλαιότερα υπήρχαν περισσότερα ζώα και λιγότεροι άνθρωποι!»

Αρχικά έπεσε πολύ γέλιο, αλλά η συζήτηση που ακολούθησε κορυφώθηκε με ένα πόρισμα που δεν μπορούσα να μη δημοσιεύσω για την διασκέδαση ή, εάν μη τι άλλο, τον προβληματισμό όλων μας. Δραττόμενος της ευκαιρίας να τους αναθέσω το θέμα σε μορφή έκθεσης, τολμώ να πω ότι το υλικό που εισέρρευσε με τους προβληματισμούς και τα συμπεράσματα των μαθητών μου όχι μόνο απηχεί θεωρίες από την αρχαιότητα έως και τις ημέρες μας, αλλά και κάτι καινοτόμο που ίσως εξηγεί πολλά ανησυχητικά κοινωνικά φαινόμενα. Ιδού το πόρισμα:

«Όπως τα φύλλα του δένδρου φθίνουν, πέφτουν, διασπόνται και τα συστατικά τους επιστρέφουν είτε στο δένδρο, είτε στο χορτάρι, είτε στο ζώο που θα τραφεί από αυτό, έτσι και η οποιαδήποτε ύλη ή ενέργεια ανακυκλώνεται στην φύση. Τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν.

Το ότι η ίδια οργανική ύλη που αποτελεί το σώμα μας κάποτε συγκροτούσε τους δεινόσαυρους, είναι πλέον επιστημονικά αδιαμφισβήτητο. Τώρα, εάν δεχθούμε ότι το νευρικό σύστημα κάθε έμψυχου όντος επεξεργάζεται την ενέργεια που αποκαλούμε «ψυχή», αυτή η ενέργεια πρέπει να εμπλουτίζεται με την μνήμη της «ένσαρκης» σταδιοδρομίας της. Και μάλιστα, τελευταίες μελέτες έχουν αποκαλύψει αυτό που λέγεται «κυτταρική μνήμη.» Κατόπιν πετυχημένων μεταμοσχεύσεων, φαίνεται ότι πολλοί λήπτες ζωτικών οργάνων κληρονομούν χαρακτηριστικά και τάσεις συμπεριφοράς από τους δότες αυτών!

Είναι πολύ πιθανόν, λοιπόν, ότι όταν η Δαρβινική εξέλιξη των ειδών παρήγαγε ανθρωπίδες, η «ψυχική» ενέργεια που κληρονόμησαν από το ζωϊκό βασίλειο σταδιακώς καλλιεργήθηκε δια του πλέον ανεπτυγμένου νευρικού των συστήματος. Η βαρβαρότης των πρώιμων ανθρωπίνων πληθυσμών πιθανώς να αποδίδεται στην άμεση ζωική προέλευση της αρχικής τους ψυχικής υπόστασης, η οποία κόμιζε την μνήμη βασικών ενστίκτων επιβίωσης άνευ της συναισθηματικής νοημοσύνης που θα καλλιεργείτο μόνον μετά από πολλές ανθρώπινες εμπειρίες μίας ψυχής.

Πιθανώς, κάθε φορά που μία ψυχή περνούσε από σώμα σε σώμα θα εμπλουτιζόταν εμπειρικά αναλόγα με τις δοκιμασίες που θα συναντούσε.

Επόμενο ήταν το ότι ομάδες ανθρώπων, περιέχουσες την εκλεπτισμένη μνήμη πολλών ανθρωπίνων εμπειριών, μακρόχρονα θα διέπρεπαν στις τέχνες, στην γλώσσα και στην διανόηση, οικοδομώντας υψηλό πολιτισμό. Η κλασσική Ελληνική αρχαιότητα αποτελεί την κορύφωση ενός τέτοιου πολιτισμού των «Αρίστων» - απόρροια εμπλουτισμένων ψυχών που δεν άφησαν τίποτα αναπάντητο γύρω από την ανθρώπινη εμπειρία.

Τότε, όμως, ελλείψει σύγχρονων μέσων επικοινωνίας και μεταφορών, περιορίζετο η αχαλίνωτη πληθυσμιακή εισροή και προσμίξεις στις πόλεις. Ανομοίως με την «πολυπολιτισμικότητα» των σύγχρονών μας μεγαλουπόλεων όπου κυριαρχούν η συνεχής δημογραφική μετάλλαξη, η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια, αποθαρρύνουσες κάποια υγιή επαφή μεταξύ πολιτών, η τότε Ελληνική ομοιογένεια επέτρεπε μία πολιτισμική «ζύμωση» όπου κυριαρχούσε η επίδραση των Αρίστων επί των «Νεανθρώπων». Αυτό σήμαινε ότι οι κατέχοντες παλαίες ψυχές (οι Άριστοι, δηλαδή) μπορούσαν έως ένα βαθμό να ασκήσουν πολιτισμική επίδραση στις ψυχικά νεοσύστατες από το ζωικό βασίλειο ανθρώπινες μάζες, αναγνωρίζοντας την προδιάθεση των νεανθρώπων για εμμονική προσκόληση σε ομάδες και σε δοξασίες που τους βόλευαν, ακριβώς επειδή απλούστευαν τον για αυτούς δυσνόητο και χαοτικό κόσμο εις τον οποίον έπρεπε τώρα πια να εξελιχθούν.

Η παρατήρηση ακριβώς αυτού του φαινομένου ώθησε τον Πλάτωνα να γράψει την «Πολιτεία» του, όπου προτείνει το ιδανικό σύστημα το οποίο θα επιτάγχυνε την ψυχική καλλιέργεια και την "μαιευτική" ανύψωση των νεοανθρώπων.

Και ενώ οι Άριστοι για μία χρονική περίοδο κατά την κλασσική εποχή κατάφεραν να ελέγξουν τις βάρβαρες εξάρσεις νεανθρώπων με νόμους, τελετές και, κυρίως, θρησκευτικούς θεσμούς, γνωρίζοντας ότι ο «φόβος φυλάει τα έρμαια,» η ανεξέλεγκτη αύξηση των θεοφοβούμενων... "πτωχώ τω πνεύματι» που αβίαστα δέχθηκαν απλοϊκές μονοθεϊκές δοξασίες (βλ. Ισλάμ, Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός) οδήγησε στον γνωστό σκοταδισμό του Μεσαίωνος, δηλαδή το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ίδρυση της Ιεράς Εξέτασης στην Δύση με τα γνωστά έκτροπα όπως το κάψιμο μαγισσών, κλπ...

Παρά την μετέπειτα Αναγέννηση, απόρροια μίας προσπάθειας των Αρίστων που με την εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν καταφύγει στην Βόρεια Ιταλία κομίζοντες τα συγγράματα των προγόνων, η ανεξέλεγκτη πλέον αύξηση νεανθρώπων, ψυχικώς προερχόμενοι από τον αντίστοιχο φθίνοντα αριθμό ζώων στον πλανήτη, όχι μόνο διαιώνισαν το σκότος, αλλά σήμερα απειλούν και την ύπαρξη κάποιου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού στον πλανήτη.

Επιρρεπή στην άκρατη κατανάλωση υλικών αγαθών και την εν γένει εμμονή τους σε αθλητικούς ομίλους (βλ χουλιγκανισμό), θρησκευτικά δόγματα και θολές "πολιτικές" πεποιθήσεις, οι νεοσύστατοι από το ζωικό βασίλειο ψυχών νεάνθρωποι σήμερα εξαπλώνονται επικίνδυνα από περιοχές του πλανήτη που ουδέποτε βίωσαν κάποια ανθρωποκεντρική πολιτισμική ζύμωση και επιβάλλουν τα δόγματά τους στα τελευταία προπύργια του πάλαι ποτέ Ελληνικού ανθρωποκεντρικού πολιτισμού...»

Αυτά φίλοι μου... Και ενώ το όλο θέμα άρχισε από μία αθώα ερώτηση που οδήγησε σε ένα αντι-επιστημονικό (καίπερ διασκεδαστικό) αμπελοφιλοσοφικό πόρισμα, η πιθανότητα μίας τέτοιας αλήθειας αιτιολογεί καλύτερα από κάθε άλλη θεωρία την καλπάζουσα παρακμή του ηδονιστικού πολιτισμού μας. Και ούτως μάλιστα, ειδικά για εμάς τους Νεοέλληνες, καθιστούνται ανάξια απορίας φαινόμενα όπως οι αλληλοτυπτόμενες κεφαλές οπαδών αθλητικών ομάδων με κερκιδοκαθίσματα, η παρακμή της γλώσσας, της παιδείας και της έννοιας του έθνους, η αναρχική βία, ο πιθηκισμός του κάθε τι ευτελούς ξενόφερτου, ο θρησκευτικός και αριστερο-ιδεολογικός δογματισμός, αλλά και η πολιτικο-κοινωνική αδιαφορία για όλες τις ζημιογόνες εισβολές που δέχεται ο τόπος μας.

Αλλά μην ανησυχούμε, καθώς μηδέν κακόν αμιγές καλού. Εάν τα πράγματα είναι όντως έτσι, δεν θα έπρεπε να θλιβόμαστε για τα εξασφανισθέντα ζώα του πλανήτη!

Γιατί; Μα είναι απλούστατο! Τώρα πια όχι μόνο ζουν και βασιλεύουν ανάμεσά μας σε ανθρώπινες μορφές (ως "νεάνθρωποι-νεάντερθαλ") αλλά με την μηδενιστική τους συμπεριφορά εκδικούνται (έστω και εν αγνοία τους) τους πολιτισμούς που εξαπλώθηκαν εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος που κάποτε τα φιλοξενούσε.

Ποιητική δικαιοσύνη, ίσως; Όπως και να έχουν τα πράγματα, την εκδίκηση των ζώων την εισπράτουν οι ίδιοι πολιτισμοί που τα σκότωσαν...

O tempora o mores! (Ω καιροί, ώ ήθη) - Κικέρων.

Tου Παναγιώτου Τερπάνδρου Ζαχαρίου